Ostróda. Nie taka piękna jak o niej mówią.

Tylko spokój mógł nas uratować... 

u schyłku września, 2020

Jadąc do Ostródy byliśmy pełni nadziei na udaną turystykę. Zachwalano nam to miasto, zachęcano do spacerów po nim, poza tym kusił mnie tamtejszy zamek oraz stara wieża kościelna, z której miał rozpościerać się piękny widok na panoramę miasta i okolic. Co więc mogło pójść nie tak?
    Jak rzekłam na samym początku mazurskich opowieści, należało siedzieć w Sowiej Stópce i każdy byłby zadowolony. I może na te konie więcej jeździć.

Ostróda leży nad Jeziorem Drwęckim, a przez miasto przepływa rzeka Drwęca, która wypływa ze stoków Góry Dylewskiej. Rzeka na całej swej długości jest najdłuższym ichtiologicznym rezerwatem przyrody w Polsce.
    Jezioro Drwęckie ma powierzchnię 880,8 ha i 22,3 m głębokości. Ma też swoją wyspę: Ostrów. Na północy wypływa z jeziora Kanał Elbląski, informacja ta jest ważka, bo kiedyś w przypływie weny, może nam posłużyć jako szlak z Sowiej Stópki do Ostródy. To tędy kursuje ten słynny prom, który częściowo jedzie po lądzie.

Jezioro prezentowało się fantastycznie. Czyściutkie, bogata roślinność, wesołe ptactwo i widoczne ryby.  Pomost zadbany, port żaglowy zachęcający, jeśli ktoś lubi spędzać czas nad wodą i ma wiele pomysłów na rekreację, mógłby czatować tutaj do wieczora i jeszcze kilka dni dłużej.

My natomiast mieliśmy w planach inny rodzaj atrakcji, mianowicie po ostatnim niedosycie średniowiecza pod Grunwaldem, łaknęliśmy spotkać porządny kawał historii w murach zamkowych. Po drodze wena twórcza do fotografowania mnie opuściła. Jakoś... może... poza cmentarzem miejskim z dawnych lat, nie zachwyciło mnie nic bardziej.
    Jest taka choroba, taphofilia się nazywa. Te zabytkowe mogiły to było to... Pośród ruin grobów, zwracały na siebie moją uwagę zabytkowe nagrobki pożydowskie oraz okazała neoklasycystyczna brama.

Niespodziewany gość na włościach

Prekursorem osadnictwa w tymże regionie był powstały w okolicy gród. Początek samej Ostródzie dała drewniana strażnica (1270 r.), którą później zamieniono w zamek. Była to ówcześnie ziemia staropruskiego plemienia Pomezanów. Tam też powstała osada, która w XIV wieku otrzymała prawa miejskie. Potem powstał zamek z granitowych głazów i cegły, ale został spalony przez Kiejstuta.

Po bitwie pod Grunwaldem żołnierze polscy dokonali rzezi na krzyżakach uciekających z pola bitwy, następnie rycerz Mikołaj z Durąga zajął miasto i zamek dla króla Władysława Jagiełły i tak krzyżackiego władania dobiegł kres.
    Jakież było moje zdziwienie gdy na dziedzińcu ujrzałam... Napoleona.

Zamek ucierpiał w trakcie ostatniej wojny, został doszczętnie spalony przez Armię Czerwoną. To co dziś możemy oglądać to odbudowany (proces ten trwał od 1974 do 1996) budynek, który jest galerią i biblioteką.
    Liczyliśmy że zobaczymy mnóstwo eksponatów związanych ze średniowieczem, niestety spotkał nas zawód. Mury są ładne, galeria sztuki nie ma związku z epoką, muzeum ubogie, średniowiecza znów niedosyt.

Czym sypnąć w gablotę jak nie właśnie monetą? Tego znajduje się na pęczki w każdym muzeum, ładnie błyszczą, oko cieszą te stare blaszki i takie samo łatwo jest wykuć, każdy dziś może mieć taką mennicę.
    A nieopodal zmiana klimatu, listy napoleońskie. Skądinąd ładne, operuję podobną czcionką, ale na co dzień nie mogę jej używać, bo nikt potem nie może się mnie doczytać.

Groziłoby mi szafiarstwo

Pomieszanie z poplątaniem i skrajne zamotasupłanie. Oglądasz sobie zbroję rycerską, by za moment natrafić na umundurowanie wojsk Napoleona. Na szczęście trochę ciuchów ze średniowiecza też wisiało na manekinach, szkoda, że nie na sprzedaż.
    I wtedy uświadomiłam sobie rzecz niesłychaną, że gdybym urodziła się w średniowieczu, zostałabym szafiarką i ekspertem od mody męskiej. Te wszystkie rzeczy tutaj sama chętnie bym nosiła i te torebki... Jak nie lubię torebek, tymi wypchałabym sobie całą szafę. Do każdej innych sztylet oczywiście. I miecz pod kolor butów oczywiście.

Szable zamiast porządnych mieczy

Tak naprawdę szabla przeciwko mieczowi okazuje się bezwzględna i nie ma zmiłuj. Widziałam na własne oczy na zlocie hufców średniowiecznych różnych wieków, jak dwóch wojowników w uczciwym pojedynku (a nawet dwóch) na ubitej ziemi (właściwie to na kostce brukowej), potykało się na miecz półtoraręczny obosieczny i szablę. Walka bywa w takich sytuacjach bardzo nierówna. Szabla jest znacznie szybsza, jeden zamach mieczem to dwa zamachy szablą. Skoczny szermierz pokonał obosieczny miecz w obu starciach praktycznie już na samym początku.
    Zawsze byłam zdania, że miecze należy mieć przy sobie dwa. Jeden ciężki, drugi szybki. Ewentualnie porządna maczetka z długą rękojeścią też się nada.

Zabawa wyobraźni

Makiety nieco zrekompensowały uczucie straty czasu, ponieważ relaksuje mnie "powiększanie" miniatur. Spoglądając na te zdjęcia, można ułożyć z nich nawet jakąś konkretną, całkiem dobrą historię. Dynamiczna akcja, rozboje i galopy, trochę trupów i już mamy materiał na jakąś atrakcyjną nowelkę historyczną.

Lubię stare zdjęcia, które pokazują zupełnie inne oblicze miasta. W 1945 roku Ostróda miała duży problem. Wtargnęły tutaj oddziały armii pancernej Frontu Białoruskiego. Zniszczono wtedy 64% zabudowy. Dlatego te zdjęcia są na wagę złota, a przy okazji są naprawdę piękne. Chciałabym zająć się czarno-białą fotografią albo sepią, ale zawsze szkoda mi kolorów. Jednak.

Galeria sztuki

Właściwie nie ma co opisywać.

Dziedziniec

Nawet ładny, intrygująca rzeźba, wejście do biblioteki, ładna architektura i Napoleon, do którego już zaczęłam się przyzwyczajać.

Nawet podobne luźne gacie nosimy.

Wieża kościelna

Kolejną atrakcją miała być wspinaczka na szczyt wieży kościoła ewangelickiego. Wzniesiono go na początku XX wieku w stylu neogotyckim. Masywna wieża zwieńczona jest podwójnym hełmem i wysokim dachem, a wewnątrz znajduje się zabytkowy zegar wahadłowy oraz 3 dzwony (największy 148 cm). W południe wygrywane są na nich pieśni kościelne.

Do tego rzekomo atrakcyjnego punktu widokowego prowadzi 105 stopni. Niestety kościół jest na stałe zamknięty. Wejść na wieżę można tylko jednego dnia o jednej godzinie. Nie trafiliśmy ani w dzień ani w godzinę, więc pocałowaliśmy zgrabną klameczkę i wróciliśmy do samochodu.

Kręciły się po głowie różne dramaturgiczne sceny batalistyczne, ale nie posiadamy na własność żadnych dział armatnich ani nawet zwykłych trebuszy czy balist, więc w wymuszonym pokoju wróciliśmy w sowie krzaki. Jednak ta kolejna nauczka nie przerwała dalszego planowania. Następna, ostatnia wycieczka miała być pewnikiem. Miała...