Relacja wzajemności i jej jakość.

Niech czas świat trawi, a nas zostawi.

– Ja

Przyjaźń od lat definiowałam jako pochodną miłości. Relacja ta, jest dla niczym innym jak zaufaniem, okazywaniem sobie uczucia, relacją wzajemności, dzielenia szczęścia i nieszczęścia. Miłość jednak, kojarzona jest głównie z partnerstwem, związkiem między kobietą a mężczyzną. Jest współżyciem i prokreacją. Oraz, mawia się, że to miłości towarzyszy przyjaźń.

   Zaczynam skłaniać się ku myśli, że jest troszkę inaczej. To przyjaźni powinna towarzyszyć miłość, a ta, wcale nie jest relacją stricte małżeńską. Miłość ma bardzo wiele twarzy, kilka jest dla nas oczywistych jak np. relacje rodzicielskie.

   Pewna konferencja, na której byłam słuchaczem, przybliżyła mi ten temat. Zwróciła moją uwagę na bardzo ciekawy aspekt: miłość – jako efekt przyjaźni.

Często boimy się powiedzieć komuś "kocham", bo przecież nie wypada, to "tylko mój przyjaciel". Może wielkie słowa mają współcześnie zbyt ciężkie brzmienie, więc nie każdy odbiorca wyznania zrozumie to poprawnie. Właśnie – czy zdajemy sobie sprawę z tego, że miłość może być w naszym życiu wszędzie, nie tylko w rodzinie? Ale co z samą przyjaźnią? Boimy się pochopnie nazwać kogoś przyjacielem jednak być może niesłusznie.

Rozeznać przyjaźń

Otóż przyjaciel nie musi być osobą, której się zwierzamy. Zwierzać można się także swojemu psychologowi, a przecież nie nazywamy go od razu przyjacielem. Przyjaciel to ktoś, w którego towarzystwie chcemy przebywać i ktoś za kim tęsknimy jak go nie ma.
   Dla mnie było wielkim szokiem gdy nagle dotarło do mnie o kim wtedy pomyślałam, że aż łezki zakręciły się w moich oczach. Te dwie osoby stanęły przede mną jak żywe. I nie były to te same osoby, które przecież są mi bliskie i oficjalnie nazywam je przyjaciółmi, ale... nie tęsknię za nimi... chociaż mówimy sobie wszystko.

W ostatnich dniach wiele o tym myślałam, poukładałam sobie w sercu parę kwestii – gdzie jest ta prawdziwa szczera miłość, a gdzie ta relacja pielęgnowana od lat...

Przyjaźnie pielęgnowane od lat...

Skonstatowałam nagle, że nie wiążą się z nimi takie same emocje jakie z tym dwojgiem ludzi, za którymi naprawdę tęsknię. Mawiałam, że to jest "TO", ponieważ znamy się jak łyse konie i – co zawsze uważałam za bardzo ważny aspekt – możemy nie widywać się latami, a jak się spotkamy, to jakbyśmy widzieli się wczoraj. I zrozumiałam, że w tym nie ma tak silnych uczuć.

Emocjonalne więzi   

Są dwie osoby, które rozkochały mnie w sobie, z którymi za cholerę nie potrafię się normalne pożegnać, bo od razu chce mi się ryczeć. Nigdy nie wiem co robić, normalnie człowiek podchodzi, przytula "na misia" i jedzie dalej, a ja wiem, że mój ładunek emocjonalny może wtedy niebezpiecznie sięgnąć zenitu. Włącza się "red alert" i uciekam.
   To podobno właśnie pożegnanie świadczy o mocy uczuć. I zdałam sobie wreszcie sprawę z tego, że ja te osoby kocham, a nie chciałam nazywać tych relacji czymś więcej niż koleżeństwem głównie przez to, że widujemy się ekstremalnie rzadko, oraz że nie chcę obciążać nikogo swoimi emocjami.

Tęsknota

"Czas to sprawił że, moje oczy spowił chłód
już nie widzę barw..."

– śpiewa wokalistka zespołu Artrosis. Pustka, którą zalewa otchłań tysiąca snów. Wyobraźnia miesza rzeczywistość z pragnieniami, a za nią człowiek osuwa się w ruchome piaski tęsknot. Zdarza się, że w nich czai się bestia. Jak temu zapobiec? Oczywiście: wypełnić pustkę. Tylko jak?

Moi drodzy, jestem, można powiedzieć, zawieszona między domem a pracą. Kiedyś po pracy zaczynałam inne życie – wyjścia, spotkania, hobby etc. Obecnie tego nie ma, ponieważ żyjemy w krzakach, obok rośnie las, a dalej pole. Ale są to cudze krzaki, więc San Francisco tu nie powstanie. Łatwo w takim życiu zgubić sens i odczuć pustkę. A przyjaciele są daleko. Strefa wolnego oddechu też jest poza zasięgiem.

Pewien internauta napisał kiedyś do mnie e-mail, miał bowiem pomysł i prośbę o to, bym napisała o samotności. Moja odpowiedź prawdopodobnie nieco zbiła go z pantałyku, ponieważ ja nie odczuwam samotności i nie przypominam sobie bym kiedykolwiek się z tym borykała. (Natomiast przedawkowanie towarzystwa – owszem – czuję często.) Ale tęsknię – to nie jest mi obce.

Zalać serce miłością

Wg mnie znoszenie tęsknoty zależy od tego czy żyjesz w niedoczekaniu czy w doczekaniu.

Zwykłam sobie zawsze na pożegnanie planować (mniej więcej) powrót. Problem zwykle polegał na tym, że obie osoby, za którymi tęsknię, wymagają wyposażenia się w urlop, więc cóż, ogranicza mnie system. Ale dla wariata to nic trudnego, zdarzyło mi się jedną z nich odwiedzić w weekend. I to pociągiem. Kosztowało mnie to co prawda jedną nieprzespaną noc, ale cóż, w końcu poduszka była mi dana.

Inicjatywa, pomysłowość i czas są składowymi sukcesu na złamanie samotności, innego sposobu nie znam, są tylko zastępniki takie jak telefon, listy i Internet. Należę chyba do małego grona ludzi, którzy nie lubią gadać przez telefon. Moje rozmowy są zawsze krótkie i konkretne.
   Nie znam więc innego sposobu jak zaplanować spotkanie i spotkać się.

Spokój

Jak to moja mama mawiała (a potem okazało się, że cytowała E. Dulebę), tylko spokój nas uratuje. Serce wypełnione miłością, nie doznaje zawodu. Dlatego uważam, że miłość jest ponad wymiar najlepszą rzeczą jaka może zajmować nasze serce. A jeśli >zajmuje<, to nie ma mowy o żadnej pustce i samotności.
   Miłość wydaje się nam być przyczyną samotności (i tęsknoty), ale tak naprawdę może zająć jej miejsce. Możemy radować się tym, że kogoś kochamy i na niego czekamy, a nie smucić się z tego powodu – brzmi całkiem zdrowo, prawda? I tak właśnie powinno być, bo miłość jest najwspanialszym uczuciem dla człowieka, miłość produkuje szczęście, a jego przecież szukamy w życiu. Szczęścia i miłości życzymy sobie na kartkach świątecznych. Ze szczęściem i miłością w sercu, uśmiechamy się i czujemy się jakby wypełnieni.

Czuję → tęsknię → kocham = jestem cierpliwa ⇝ jestem szczęśliwa

Ogromnie cieszę się moimi wszystkimi miłościami, nie dręczy mnie oczekiwanie na każde spotkanie, jestem spokojna. Miłość do Boga, do męża, do rodziny, do przyjaciół – nie powinna boleć. Powinna napędzać do działania, uskrzydlać, zapalać iskrę, ba! zapalać cały las! To jest przecież cała radość z tego życia, nasze miłości, nasz sens, nasze istnienie. Najlepszy nawóz do pielęgnacji serca i ducha.
   Niech więc płoną te cudze krzaki, niech płonie ten dom aż po dach. 😉

Wszystkie te fantastyczne zdjęcia są własnością łódzkiego fotografa przedstawiającego się jako Fałszerz rzeczywistości. Genialny artysta, od dawna oglądam jego prace. Fotografuje nie tylko kobiety, ale przede wszystkim Łódź od nieznanej strony. Polecam: link